نشست مطبوعاتی اعضاء هیئت مدیره انجمن حمایت از حقوق کودکان به مناسبت روز جهانی کودک

کنشگران داوطلب – 14 مهرماه 1390

– اعضاء هیئت مدیره انجمن حمایت از حقوق کودکان به مناسبت روز جهانی کودک – چهارشنبه 13 مهرماه – نشست مطبوعاتی برگزار کرد .در این نشست اعضای هیات مدیره دیدگاههای انجمن حمایت از حقوق کودکان را در خصوص لایحه حمایت از حقوق کودک، لایحه رسیدگی به جرائم اطفال، فقدان شورای عالی کودک، اعدام کودکان زیر هیجده سال و کودکان کار و دیگر مسایل کودکان بیان کردند.

مونیكا نادی، دبیر كمیته حقوقی انجمن حمایت از حقوق كودكان در این نشست مطبوعاتی گفت: در قانون، نظام ویژه دادرسی برای جرایم علیه كودكان و جرایمی كه كودكان مرتكب می‌شوند وجود ندارد و از طرفی همین قوانین موجود هم اجرا نمی‌شود؛لایحه حمایت از حقوق كودك پس از سه سال به مجلس فرستاده شده اما مجلس دریافت آن را اعلام وصول نكرده و لایحه رسیدگی به جرایم اطفال و نوجوانان نیز مدت‌هاست كه در انتظار ارسال به مجلس استاما لوایحی كه مدت‌هاست برای تصویب آنها اقدام نشده در صورت اجرا تا حدود زیادی مشكلات را برطرف می‌كند. به گفته او، در این لوایح نقش سازمان‌های غیردولتی پررنگ شده است و می‌توانند در جلسات دادگاه مربوط به كودكان حضور یابند، به بهزیستی اختیارات خوبی داده شده و به نظر می‌رسد این لوایح یك سیستم مترقی باشند.

لیلا ارشد، نایب‌رییس هیات مدیره انجمن حمایت از حقوق كودكان نیز با اشاره به نبود شورای‌عالی كودك در كشور و می گوید: ما هنوز قانونی نداریم كه نگاه همه جانبه به كودكان داشته باشد. بسیاری از مقررات كنوانسیون حقوق كودك كه سال 72 به تصویب مجلس رسیده با قوانین داخلی تعارض داردو در حالی‌كه سن قانونی در كنوانسیون جهانی حقوق كودك 18سال است.شاهد بوده‌ایم كه شهرداری بارها تصمیم گرفته كودكان خیابانی را جمع كند و بعضا با الفاظ ناخوشایند و رفتار نادرستی این كار را كرده است اما وقتی این كودكان را می‌گیرد، باید بدهد به بهزیستی و بهزیستی هم امكانات نگهداری آنها را ندارد و دوباره رهایشان می‌كند. او به مواد قانونی در تحصیل كودكان اشاره می‌كند و می‌گوید: طبق قانون اگر كودك به مدرسه نرود، پدرش باید زندانی شود و به جزای نقدی محكوم شود اما كسی هست كه بگوید چرا كودكان كار به مدرسه نمی‌روند؟ بیشتر این كودكان خانواده دارند و بعد از كار به خانه می‌روند. ما یك شورا نداریم كه به مسایل همه جانبه نگاه كند تا همه نهادها و دستگاه‌ها كنار هم برنامه‌ریزی كنند. وی همچنین به ماده 37 كنوانسیون حقوق كودك اشاره می‌كند كه اعدام افراد زیر 18سال و حبس ابد آنها بدون امكان آزادی را منع كرده است .
علی‌اكبر اسماعیل‌پور دیگر عضو هیات مدیره انجمن حمایت از حقوق كودكان نیز به موضوع كودكان كار اشاره می‌كند. كودكان خارج از چرخه تحصیل، كودكان كار و آلودگی هوا و افزایش كودك‌آزاری مسایلی هستند كه كمتر در رسانه ملی و رسانه‌های دولتی دیده شده‌اند و تنها در یك روز كودك مجموعه خاله‌ها و عموها به میدان می‌آیند و هزینه‌های كلان می‌شود و دیگر هیچ. او تصریح می‌كند: هیچ ارگانی پاسخگوی انواع و اقسام بیماری‌هایی كه كودك كار به دلیل آلودگی هوا به آن دچار می‌شوند، نیست.

به گفته اسماعیل‌پور، در این سال‌ها بیشتر به موضوع كودكان خیابانی پرداخته شده است. البته در مورد آنها هم بیشتر كارها جمع‌آوری بوده كه نتیجه‌ای نداشته است. نوع نگاه و نوع رفتار باعث شده تمام بودجه‌هایی كه بهزیستی و شهرداری كرده، هدر برود. او می‌گوید: نزدیك 90‌درصد كودكان خیابانی بعد از پایان كار به خانه می‌روند و حدود 10‌درصد كودكانی هستند كه یا خانواده ندارند یا از خانه فرار كرده‌اند و جایی ندارند. اما شهرداری اینها را جمع‌آوری می‌كند، بعد بهزیستی آنها را می‌گیرد و فرم آماری برایشان می‌گیرد كه بودجه آخر سالش را بگیرد و سپس آنها را بعد از 20 روز تحویل خانواده‌هایشان می‌دهد و دوباره وارد چرخه كار می‌شوند.

ساماندهی كودكان كار به سطحی شدن فقر كمك كرده و به ریشه‌ها و دلایل فقر و شرایط زندگی‌شان و نبود رفاه و تامین اجتماعی توجه نشده است. شیوا دولت‌آبادی، روان‌شناس و عضو هیات‌مدیره انجمن حمایت از حقوق كودكان نیز به شكستن حرمت حیات انسان‌ها با اعدام در ملاءعام اشاره كرد. او معتقد است با اجرای احكام در ملاءعام و مقابل دید كودكان و نوجوانان و افراد دیگر باید منتظر بروز یك طیف رفتارهای خشن باشیم، چراكه خشونت از این طریق عادی می‌شود. به گفته دولت‌آبادی، عوارض جانبی اعدام در ملاءعام برای همه جامعه‌شناسان و روان‌شناسان شناخته شده است و می‌تواند به بروز خشونت‌های عمدی و برنامه‌ریزی‌شده بینجامد.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.