Article
اعتراض کانون صنفی معلمان به عدم آموزش مشارکتی در مدارس
“کانون صنفی معلمان” در سال ۱۳۷۸ تأسیس شد. این کانون پس از اخذ مجوز از کمیسیون ماده ۱۰ احزاب فعالیت خود را در تهران و سایر شهرستان‌ها آغاز کرد و با تأسیس شورای هماهنگی در سراسر کشور توانست پس از اندک زمانی کوتاه معلمان زیادی را از نقاط مختلف کشور به فعالیت در در این کانون برای احقاق حقوق معلمان جمع کند.
هدف کانون صنفی معلمان ارتقا سطح معیشت معلمان و افزایش کارایی نهاد آموزش در مدارس است. اگرچه خواست‌ها و مطالبات این قشر از جامعه با تمام تلاش‌ها و زحمت‌های که کشیدند، هنوز متحقق نشده است اما از سال ۱۳۸۳ مسئولین کشور سایه شوم نگاه امنیتی را بر روی این کانون نوپا گستراندند. بطوریکه به گفته محمود بهشتی لنگرودی سخنگوی کانون صنفی معلمان در این چند سال نزدیک به ۲۰۰۰ نفر از معلمان و فعالان این کانون در سراسر کشور از سوی دادسرا احضار یا بازداشت شده و یا توسط هیأت تخلفات اداری محکوم شده‌اند.
اکنون نیز تعداد زیادی از فعالین این کانون و معلمان در زندان به سرمی برند. عبدالله مومنی با حکم ۴ سال و ۱۱ ماه حبس تعزیری، محمود باقری با حکم نه سال و نیم حبس تعزیری، محمد علی آگوشی، معلم بازنشسته با حکم ده سال حبس همراه با تبعید به زاهدان، عبدالرضا قنبری، آموزگار مدارس پاکدشت، هاشم شعبانی‌نژاد و هادی راشدی با سابقه طولانی تدریس در مدارس محروم کشور با حکمهای اعدام، محمد داوری با حکم پنج سال حبس تعزیری و پنج میلیون تومان جریمه بدل از حبس بابت تجمعات سال ۸۸ از جمله معلم‌های هستند که هنوز در زندان به سر می‌برند. به این سرکوب‌ها و فشار‌ها بایده ده‌ها پرونده‌های مفتوح معلمان هم اشاره کرد تا شاید از این طریق بتوانند مانع از فعالیت‌های صنفی آن‌ها گردند.
کانون صنفی معلمان به مناسبت بازگشایی مدارس و روز جهانی معلم بیانیه‌ای صادر کرد و نسبت به عدم دخالت معلمان در تصمیم گیریهای آموزشی و تداوم سیستم آموزشی غیر دموکراتیک اعتراض کرده و آزادی معلمان دربند را درخواست نموده است. متن کامل این بیانیه به شرح ذیل است:
بیانیهٔ کانون صنفی معلمان ایران
به مناسبت آغاز مهر ماه ۱۳۹۱ و پنجم اکتبر روز جهانی معلم
بازگشایی مدرسه‌ها، آغاز دوبارهٔ دانش ورزی و دانش آموزی، و شکسته شدن سکوت تابستانی کلاس‌های درس است. حضور دانش آموزان و آموزگاران، زندگی بخش دوبارهٔ مدرسه‌ها، و نوید و نماد پویایی و سرزندگی جامعه است. مدرسه، سرآغازی است برای شناخت و اندیشیدن و زدودن نادانی‌ها، و زیستن در پرسش‌ها و جست‌و‌جوگری‌ها. ما آغاز مهر را به همهٔ ایرانیان، به ویژه به دانش آموزان، دانشجویان، استادان و فرهنگیان گرامی تبریک می‌گوییم، و آرزومند کامیابی و سرافرازی همگانیم. همچنین بایسته است یادی کنیم از همهٔ دانش آموزان عزیزی که در زلزلهٔ اخیر آذربایجان، جان خویش را از دست دادند؛ بی‌گمان یاد آن‌ها، در کلاس‌های درس، همواره زنده خواهد ماند.
اما، روزهای نخست مهر، با مناسبتی جهانی نیز همراه است که بیش از پیش، بر «آموزشی» بودن این ماه و این روز‌ها می‌افزاید. در سال ۱۹۹۴، یونسکو، سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد، پنجم اکتبر، سیزدهم مهر را روز جهانی معلم نامگذاری کرد، که از آن سال تاکنون، این روز در مدرسه‌های بیشتر کشورهای جهان جشن گرفته می‌شود. البته روز جهانی معلم هر سال، با پیامی نیز همراه است، پیامی که یکی از مشکلات آموزش را نشانه می‌رود و یا به یکی از بنیادهای مهم آن اشاره می‌کند. «به سود آموزگاران موضع بگیرید!» پیام سال ۲۰۱۲ روز جهانی معلم است که به روشنی، خواستار پشتیبانی همگان از آموزگاران شده است تا در پیکار معلمان برای دستیابی به جایگاه راستین اجتماعی – فرهنگی و شرایط اقتصادی فراخور شآن معلم، و همچنین شرایط استاندارد آموزش، یار و یاورشان باشند. ناگفته نماند که در ایران نیز، اکنون سال هاست که معلمان، با پیگیری روش‌های قانونی، و تشکیل نهاد‌ها و تشکل‌های مدنی، خواستار بهبود وضع آموزش و دگرگونی در روش‌های نادرست متمرکز مدیریتی شده‌اند، همچنین در نقد شرایط بد اقتصادی و معیشتی زندگی خود و دیگر اقشار کم درآمد، مانند کارگران زحمت کش جامعه، اقدام‌ها نموده‌اند که متآسفانه در این راه، متحمل هزینه‌هایی نیز گردیده‌اند.
اما هم اکنون بسیار خرسندیم که می‌بینیم افزون بر نهادهای آموزشی جهانی، جامعه مدنی، رسانه‌ها، شخصیت‌ها و فرهیختگان جامعهٔ ایرانی نیز، به نقد وضعیت نابسامان زندگی و کاری اقشاری مانند فرهنگیان می‌پردازند و در دفاع از تلاش‌های آن‌ها در مبارزه با فقر و تبعیض و مشکلات آموزشی، بلند‌تر و رسا‌تر سخن می‌گویند. این روز‌ها حتی بسیاری از مسئولان حکومت و اشخاص تاثیرگذار دست اندرکار نیز، خواستار کنترل وضعیت نابهنجار اقتصادی کنونی شده‌اند و در اعتراض به گرانی و تورم افسارگسیخته، با مردم و اقشار کم درآمدی همچون فرهنگیان همنوا گردیده‌اند. بی‌هیچ شکی، در ایران کنونی، مشکلات اقتصادی بیداد می‌کند و جامعه و زندگی مردم را بیش از پیش با بحران‌های جدی فرهنگی و اجتماعی روبرو می‌سازد و البته خواهد ساخت. ما به عنوان بخشی از جامعهٔ آموزشی ایران، این سرریز مشکلات اقتصادی را به گسترهٔ آموزش، با چشمان خویش می‌بینیم. آمار شگفت کودکان بازمانده از تحصیل، که شمارشان هم اکنون بیش از چهار میلیون برآورد می‌شود، کاهش تقریبآ ده درصدی پوشش دانش آموزان دبیرستانی در ده سال گذشته، افزایش نارضایتی و بی‌انگیزگی معلمان، افزایش مشکلات اقتصادی مدارس، به ویژه مدارس مناطق فقیر، که با کاهش چشمگیر کمک‌های مردمی روبرو شده‌اند و حتی در پرداخت قبض‌های آب، برق، گاز و تلفن، با دشواری‌های فراوانی دست به گریبان‌اند، تنها بخش کوچکی از نابسامانی‌هایی است که مستقیم ریشه در همین شرایط اقتصادی آشفته دارد.
اما درد بزرگ دیگر آموزش ایران- که البته بار‌ها از آن سخن گفته ایم- این است که آموزگاران در تصمیم گیریهای آموزشی از کمترین نقش و جایگاهی برخوردارند و مدیریت سخت متمرکز آموزشی ایران، بی‌توجه به دیدگاه معلمان، هر روز تصمیمی تازه می‌گیرد و سیستم آموزشی ناکارآمد و کم کیفیت کنونی را، بیش از پیش، دچار بحران می‌سازد. شایسته است یادآور شویم که به همان اندازه که مدیریت دموکراتیک، بر انگیزه‌ها می‌افزاید و در را بر شکوفایی استعداد‌ها می‌گشاید مدیریت متمرکز، نابودگر انگیزه و استعدادهاست. نمی‌توان با آموزگارانی که هر روز شاهد تغییرات شتاب زده و کار‌شناسی نشدهٔ بی‌بنیادند، چشم به دگرگونی بنیادین دوخت. همین سیستم ۳-۳-۶ که در توجیه‌اش، هنوز هم هیچ برهان و دلیل محکمی ارائه نشده و حتی پیش از به اجرا درآمدنش، سخن از تغییر آن به ۳-۳-۳-۳ می‌شود، و در حال حاضر، آموزش و پرورش را با مشکلات فراوانی دست به گریبان نموده، نشانی است از نادرست بودن تصمیم گیریهای مدیریتی متمرکز از بالا به پایین.
کانون صنفی معلمان ایران، ریشهٔ بسیاری از این شتاب زدگی‌ها و نابسامانی‌های گوناگون پهنهٔ آموزش را، مدیریت متمرکز ارزیابی می‌کند و نمی‌تواند تآسف ژرف خود را از شرایطی که بر آموزش ایران رفته و می‌رود بازگو نکند؛ شرایطی که روز به روز کودکان ایرانی را از آموزشی مدنی، علمی و دموکراتیک دور‌تر و بی‌بهره‌تر می‌سازد. امروزه آموزش و پرورش جهانی، رو به این دارد که حقوق مدنی همهٔ دست اندرکارانش را پاس بدارد و هم در درون مایه و هم در فرآیند آموزش با مبنا قرار دادن حقوق بشر، که ریشه در اخلاق پسندیده و نیک انسانی دارد، به رشد همهٔ ارکان آموزش بپردازد. ما براین باوریم که آموزش و پرورش به سامان نخواهد شد مگر با شرکت راستین خانواده‌ها، آموزگاران، دانش آموزان، کار‌شناسان و جامعه مدنی فرهنگیان. به گمان ما کنشگران صنفی- فرهنگی، در بازتاب وضعیت واقعی آموزش و پرورش نقشی انکارناپذیر دارند. اینان کسانی هستند که در کلاس درس، مانند دیگر آموزگاران دلسوز، نگران آموزش درست دانش آموزان خویش‌اند و در بیرون کلاس، از سر انگیزهٔ درونی و وجودی، و البته بی‌هیچ چشم داشتی، در نیرومندسازی گسترهٔ همگانی می‌کوشند.
در پایان تآسف خود را از زندانی بودن شماری از همکاران ارزنده‌مان اعلام می‌کنیم. رسول بداقی، از شهریورماه ۸۸ تاکنون در زندان است، بدون حتی یک روز مرخصی، و حتی بدون اینکه اجازه داشته باشد با خانواده و کودکان خردسال خود، ملاقاتی حضوری داشته باشد. محمد داوری نیز اکنون بیش از سه سال است که زندانی است و اجازهٔ مرخصی نیافته تا خانواده و مادر سالخورده‌اش را از نزدیک ببیند. عبداله مومنی و محمود باقری نیز از دیگر آموزگاران ارزنده‌ای هستند که متآسفانه در زندان بسر می‌برند و خانواده‌هایشان چشم به راه آزادیشان. ما خواستار این هستیم که این عزیزان و دیگر فرهنگیان دربند، که حتی برخی از آن‌ها، بیش از نیمی از دورهٔ محکومیت خویش را سپری کرده‌اند، آزاد شوند. بی‌گمان، آزادی این آموزگاران، می‌تواند بهترین هدیهٔ آغاز مهر آموزش باشد.
کانون صنفی معلمان ایران
۵ /۷/۹۱
Leave a Comment