بیانیه ی جمعی از فعالان جنبش زنان به مناسبت «روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان»

مدرسه فمینیستی – ۵ آذر ۱۳۹۰

جمعی از فعالان جنبش زنان در داخل کشور با انتشار بیانیه ای به مناسبت روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان، این روز را گرامی داشتند. در این بیانیه، فعالان جنبش زنان نسبت به گسترش ابعاد خشونت علیه زنان در ایران ابراز نگرانی کرده اند و سیاست های تنش آفرین و تخاصمی در سطح داخلی و جهانی را مورد نقد قرار داده اند. متن کامل این بیانیه را در زیر می خوانید:

«پروانه های فراموش نشدنی» نهضت مقاومت زنان در ایران
روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان بزرگداشت روز کشته شدن «پروانه های فراموش نشدنی» کشور دومینیکن است، یعنی سه خواهر میرابل که در نهضت مقاومت کشورشان در مبارزه با دیکتاتوری جان خود را از دست دادند و همین واقعه ی دلخراش سازمان ملل را بر آن داشت که روزی را برای یکپارچه کردن روند مبارزات جهانی با خشونت علیه زنان اعلام کند. ما زنان ایرانی نیز در نهضت مقاومتِ مسالمت آمیز مدنی سرزمین خود «پروانه های فراموش نشدنی» بسیاری داریم: از «پروانه ی اسکندری» تا «پروانه ی صلح» هاله ی سحابی و پروانه ی نسل امروز« ندا آقاسلطان» و… که همگی قربانی خشونتی شده اند که امروز آتش آن بیش از همیشه زبانه می کشد.

نزدیک به دو دهه از مبارزه و مقابله با خشونت در میان فعالان زن ایرانی می گذرد، اما متأسفانه نه تنها شاهد اراده ی جدی دولتمردان کشور برای کاهش خشونت علیه زنان نبوده ایم، بلکه با اجرای سیاست های نابخردانه و مردسالارانه، «خشونت خانگی علیه زنان» گاه به حوزه ی قانون نیز تسری یافته و به «خشونت قانونی علیه زنان» تبدیل شده است. برای نمونه، در حالی که روند فزاینده ی تجاوز جنسی و قتل زنان می بایست دستاویزی برای وضع قوانین حمایت کننده از زنان قربانی خشونت جنسی قرار گیرد، متأسفانه خشونت های کلامی علیه زنان از سوی برخی از مسئولان کشور گسترش می یابد و بی اخلاقی و خشونت نسبت به زنان در جامعه توجیه و به آن دامن زده می شود. گویی دولتمردان به جای اینکه با نقد روش های ناکارآمد خود در احقاق حقوق شهروندان کوشا باشند، ترجیح می دهند زنان را باعث و بانی گرفتاری ها و مشکلات مملکت بدانند و برای اثبات باورشان ترجیح می دهند به عوض رفع نابسامانی ها و تبعیض های حقوقی زنان در قوانین خانواده، همچنان زنان را در نبود حداقل حقوق خود از جمله «حق طلاق» در موقعیتی دردناک قرار دهند به طوری که راهی به جز بازتولید خشونت علیه خود و همسرانشان نیابند. برنامه ریزان اقتصادی مملکت به عوض آنکه برای کاهش دادن و نهایتا حل معضل خودفروشی و پایین آمدن سن فحشا، که ناشی از گسترش فقر و اجبار اعتیاد است، در صدد ایجاد سیستم های حمایتی برآیند، کارآفرینی و ایجاد فرصت های شغلی بیشتر برای زنان را در اولویت قرار دهند، و به تخصیص عادلانه و فراجنسیتی منابع و فرصت های اشتغال بین شهروندان بیندیشند، متأسفانه با نحوه ی سیاست گذاری و تخصیص منابع کشور موجب به حاشیه راندن هرچه بیشترِ زنان از بازار کار و محرومیت آنان از امکان تامین معیشت شرافتمندانه می شوند.

یا شاهدیم که برخی از مسئولان، به جای ارائه ی راه حل های بنیادی در جهت رفع مبانی خشونت ها و مشکلات گسترده ی اقتصادی و اجتماعی علیه زنان، با برخوردی سطحی و شکلی «لباس زنان» را به معضل و دستاویزی برای اعمال خشونت های بیشتر علیه زنان تبدیل کرده اند.

متأسفانه این روش ها و سیاست های نادرست نه تنها خشونت علیه زنان را به پنهان ترین زوایای زندگی فردی و اجتماعی زنان گسترش داده که سایه ی شومش را بر زندگی کودکان بی گناه و بی پناه که آسیب پذیرترین گروه-های جامعه هستند نیز گسترانیده و پیشاپیش نسل آینده را نیز در معرض سقوط و اضمحلال قرار داده است. شعله های سوزان این خشونت ها که قلب سرزمین ما را در آتش خود می سوزاند از یک سو در تفکیک جنسیتی، نابرابری و جدایی قهرآمیز زنان و مردان در دانشگاه ها و عرصه های عمومی زبانه می کشد، و از سوی دیگر در تفکیک و جدایی قهرآمیز فرهنگ و سرزمین مان از جامعه ی جهانی خود را به رخ جهانیان می کشد. گویی رجحان سیاست «جدایی و تفکیک»– که قهر و خشونت را در درون خود بازتولید می کند– بر سیاست «تعامل و گفتگو» –که در بطن خود مدارا و مسالمت را حمل می کند– بیش از پیش برنظام اندیشه و تصمیم سازی های «سیاست-مردان» ما جا خوش کرده است. آنان زنان را از مردان جدا می سازند به نیّت اینکه به «گناه» آلوده نشوند، فارغ از اینکه در تعامل و ارتباطی شفاف و برابر میان انسان هاست که روابط انسانی و اخلاقی دست یافتنی و شکوفا می-شود. از سوی دیگر، مردمان ساکن سرزمین ایران را از جهانیان مجزا می کنند به نیّت اینکه به «فرهنگ جهانی» آلوده نشوند، فارغ از اینکه در سایه ی مدارا، تعامل و ارتباط با «دیگری» است که فرهنگ «خودی» بالنده و پویا می گردد. اما امروزه قطبی شدن هرچه بیشتر گفتمان های سیاسی داخلی و جهانی و دامن زدن برخی دولتمردان ایرانی به چنین فضای تنش زایی، نه تنها مسائل و مشکلات زنان ایران را بیش از پیش به حاشیه می راند، بلکه ابعاد خشونت بر زنان و کودکان را نیز گسترده تر می کند.

در مواجهه با چنین وضعیتی است که ما، جمعی از کنشگران جنبش زنان در ایران، بیش از هر زمان دیگر دل‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نگران افزایش اِعمالِ انواع و اقسام خشونت بر زنان و کودکان هستیم، چرا که به نظر می رسد فضای دوقطبی و خصمانه ی ناشی از بن بست سیاست های تنش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آفرین و خشونت زای دولت-مردان در سطح ملی و جهانی، خطر برخوردهای قهرآمیز و، به تبع آن، گسترش خشونت علیه زنان و کودکان را تا عمیق ترین لایه های اجتماعی و سیاسی و خانوادگی امروز و فردای ایران زمین دامن می زند.

به گمان ما، در فضای کنونی، سه نیروی عمده و استراتژیک قادرند به تعدیل این فضای خصمانه و دوقطبی یاری رسانند: گروه های گوناگون مردم در ایران، دولت حاکم بر ایران و جامعه ی جهانی. در این سه نیروی موجود و تاثیرگذار در آینده ی ایران، هم پتانسیل خشونت و هم ظرفیت «مذاکره و گفتگو» توأمان وجود دارد. از این روست که ما زنان، به مناسبت فرا رسیدن «روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان»، از همه ی «مردانِ سیاست» می-خواهیم که به ندا و هشدارهای ما زنان نیز گوش فرادهند و به جای گسترش قطب بندی های تخاصمی و خشونت-آمیز، بر تقویت ابزار و پتانسیل های گفتگو و مذاکره در هر سه ی این نیروها تکیه کنند. بی شک برای این کار لازم است که از گفتمان های دوقطبی و متکی بر «حقانیت / عدم حقانیت» و یا ارزش های دوبُنی (جبهه ی حق و باطل) فاصله بگیریم و بر گفتمان «آشتی و مذاکره و گفتگو در سطح ملی و نیز در سطح جهانی» پای فشاریم. و از همین رو امیدواریم گره کور بحران پیچیده ی کنونی از طریق شناسایی و بهره بردن از امکانات مذاکره و گفتگوی متقابل بین این سه نیرو گشوده شود. چرا که ما باور داریم راه حل نهایی مشکلات و بن بست های موجود پرهیز از دامن زدن به فضای خصمانه و خشونت آمیز، احترام به حقوق شهروندان به ویژه زنان و کودکان، پذیرش گفتگو و مذاکره میان مسئولان حکومتی با جامعه ی جهانی در پیشگاه افکار عمومی، پذیرش هنجارها و قواعد بین المللی (که حاصل تجربه ی بشری است) و، همراه با آن، گفتگو و مذاکره ی شفاف با نمایندگان و رهبران جنبش های اجتماعی و سیاسی موجود و نیز ایجاد فضای امن از طریق رفع حصر از رهبران جنبش مدنی، آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی به ویژه زنان و مادران زندانی و فراهم آوردن امنیت لازم برای فعالیت های آزادانه ی مدنی و گشایش فضای جامعه ی مدنی کشور است.

بی شک فراهم آوردن زندگی شایسته ی انسانی در فضای غیرخشونت آمیز برای زنان و مردان و کودکان و نسل-های حال و آینده ی کشورمان نه تنها در گرو «اهدافی مصلحانه» که نیازمند روش هایی غیرخصمانه و مداراجویانه در سطح بین المللی و در سطح ملی است و چنین زیست و زندگی آرزوی ماست.

امضاء کنندگان به ترتیب حروف الفبا:

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.